De wet definieert de kredietbemiddelaar als een natuurlijke persoon of rechtspersoon die niet optreedt als kredietgever en die in het raam van zijn bedrijfs- of beroepsactiviteiten, tegen een vergoeding in de vorm van geld of een ander overeengekomen economisch voordeel :

1. Aan consumenten kredietovereenkomsten voorstelt of aanbiedt;

2. Consumenten anderszins dan onder a) bedoeld, bijstaat bij de voorbereiding van het sluiten van kredietovereenkomsten;

3. namens de kredietgever met consumenten kredietovereenkomsten sluit.
Wordt hiermee gelijkgesteld de persoon die kredietovereenkomsten aanbiedt of toestaat wanneer deze overeenkomsten het voorwerp uitmaken van een onmiddellijke overdracht of indeplaatsstelling ten gunste van een andere erkende kredietgever aangewezen in de overeenkomst.
De wet is van toepassing op personen die in het kader van hun beroepsactiviteiten handelen. Personen die incidenteel zonder het oogmerk op (rechtstreekse of onrechtstreekse) winst handelen om een naaste te helpen, worden dus niet beschouwd als bemiddelaars. Een tussenkomst, zelfs incidenteel, die echter in het kader van een beroepsactiviteit plaatsvindt, valt wel onder de wettelijke kwalificatie van bemiddelaar.
Bijvoorbeeld: de sociale dienst van de onderneming die als bemiddelaar optreedt om met de schuldeisers over een krediet te onderhandelen om de schulden van een werknemer te verenigen, is volgens de wet betreffende diverse bepalingen inzake de financiering voor kleine en middelgrote ondernemingen een bemiddelaar zoals voortaan opgenomen in het Wetboek van economisch recht.

De kredietbemiddelaars zijn onderworpen aan dezelfde regels en delen, op vele punten, dezelfde verplichtingen als de kredietgevers.

Dit geldt voor de regels over kredietpromotie, de adviesplicht en informatieplicht bij het afsluiten van de overeenkomst, en voor de verplichting tot niet-inmenging als de consument duidelijk niet in staat is om het krediet dat hij aanvraagt, terug te betalen.

De kredietbemiddelaars zijn aansprakelijk voor hun activiteiten. Deze aansprakelijkheid is hen eigen en komt, indien van toepassing, bovenop de aansprakelijkheid van de kredietgever. Zo kan de verlening van een krediet aan een consument, terwijl de raadpleging van de Centrale voor Kredieten aan Particulieren aantoonde dat hij niet in staat was tot terugbetaling, worden beschouwd als een fout van de bemiddelaar en van de kredietgever. De consument kan zijn aansprakelijkheidsvordering richten tegen de een en/of de ander. De kredietbemiddelaar mag immers geen kredietaanvraag indienen voor een consument indien hij, op basis van de informatie waarover hij beschikt of dient te beschikken, van oordeel is dat de consument duidelijk niet in staat zal zijn om de verplichtingen na te komen die voortvloeien uit de kredietovereenkomst.